เคยไหม ที่รู้สึกว่า เราทำดีกับเขาแทบตาย อยากได้อะไรก็หาให้ทำให้ได้เสมอ
แต่เค้าไม่เห็นความดีเราเลย ไม่เห็นจะเคยตอบแทนอะไรเราบ้างเลย
เราก็ไม่เห็นจะเคยได้รับความรู้สึกว่าเรามีความสำคัญเลย
ความรู้สึกเราเหมือนไม่มีค่าในสายตาเขาเลยสักนิด
แต่วันนี้เราได้คำตอบ....
สำหรับตัวเราเองนั้น
เราเองเคยได้รับจากคนอื่น ที่เค้าเป็นผู้ให้เราเรื่อยมานะ
เราก็รู้สึกถึงความเอาใจใส่ของเขา
แต่ตอนนั้นคงเป็นเพราะเรายังเด็ก เราเลยยังไม่รู้ว่า พอ คืออะไร
แค่ไหนถึงจะพอดี
ครั้งนั้นเป็นความรัก ที่เป็นความรักจริงๆ ที่เกิดขึ้นกับหัวใจเราเป็นครั้งแรก
เมื่อเรามองย้อนไปในภาพวันเก่าๆ
เราเห็นตัวเอง
ที่เฝ้าแต่เรียกร้อง
ตั้งคำถาม ทำไมอย่างนั้น ทำไมอย่างนี้
ทำไมไม่อย่างนั้น ทำไมไม่อย่างนี้
... หรือนี่จะเป็นคำตอบของคำที่เค้าบอกกันว่า
เราจะรู้ค่าของสิ่งสำคัญ เมื่อมันไม่อยู่แล้ว
มันเป็นความจริง
เพราะมนุษย์ มีความยึด ยึดถือตัวเอง
มีคำถามโลกๆ ความยุติธรรมโลกๆ ก็คงเพราะได้รับการสอนมาอย่างโลกๆ
ตอนนี้
เรารู้สึกดีกับใคร เราก็อยากช่วยนะ
ซึ่งเราเอง ก็เต็มใจช่วย
แต่พอช่วยไปเรื่อยๆ ก็มีอัตตา คงเพราะเขาวัยวุฒิสูงกว่าเรา
ฝ่ายเรา อยากช่วย
ฝ่ายเขา ต้องการคนช่วย แต่ทำทีท่าไม่ต้องการ
เราก็บอกเหตุกับเขาแล้ว แต่เราคงคิดเอาเองว่าเขาเข้าใจ
เราก็งงนะ คือเราจะปฏิเสธไม่ต้องช่วยก็ได้ เรานอนหัวค่ำก็ได้
ไม่ต้องหอบหนังสือขึ้นๆ ลงๆ ก็ได้ ไม่ต้องสนใจก็ได้
ที่เราช่วย มันไม่ได้ทำให้เราสบายขึ้นเลยสักนิด
หากแต่สร้างภาระ สร้างหน้าที่ สร้างความรับผิดชอบให้กับเราเพิ่มมากขึ้น
ทั้งที่เราก็มีงานที่ต้องรับผิดชอบมากพออยู่แล้ว
แต่เราก็นึกถึงเขา เราเร่งทำงานของตัวเองจนเสร็จ เพื่อจะช่วยเขา
เราเหนื่อยมากขึ้น เพื่อจะช่วยเขา แต่เราก็ยังทำ เพราะเราเต็มใจ
ช่วงแรกๆ ก็ช่วยด้วยใจสมัครแบบใสๆ ไม่มีความรู้สึกเหนื่อยเจือปน
แต่ต่อมา เรารู้สึกว่า พอเราช่วยไปแล้ว มันว่างเปล่า...
เพราะช่วยไปเรื่อยๆ จริงที่เราได้ความภูมิใจที่เราได้ช่วย
แต่เราไม่เคยได้รับความสบายใจกลับมา เลยเริ่มเหนื่อย
เขาทำเหมือนเราเป็นคนที่มีหน้าที่ต้องคอยช่วยเขา
ใช่ เราเต็มใจ
แต่เรารู้สึกว่าที่เราช่วยไปนั้นไม่มีคุณค่า
เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของเรามากกว่าการที่ต้องคอยช่วย
เราไม่เคยได้รับความรู้สึกว่าเราคือสิ่งสำคัญที่จะต้องอยู่
วันนี้เราอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง
ทำให้เราได้พบคำตอบ
ความรู้สึกของเราตอนนี้
คงเป็นความรู้สึกเดียวกันกับคนที่เค้าเป็นผู้ให้เราเสมอมาที่กล่าวถึงช่วงแรก
ความรู้สึกตอนนี้คงเป็นกรรมที่เราทำให้เขารู้สึกเช่นนั้น
ตอนนี้ถึงตาเรา ที่เราจะต้องเป็นผู้รู้สึกบ้าง
"คำตอบ อยู่ในตัวเอง" อยู่ที่จะนึกออกไหม เท่านั้น
เราสว่างแล้ว
เราเข้าใจแล้ว
เราเห็นแล้วว่าสิ่งที่ท่านได้ช่วยเรา ให้เรานั้น สำคัญเพียงใด
เราคงแย่หากเราไม่มีท่านคอยช่วยเหลือเกิ้อกูล
ต่อแต่นี้ไป เราขออโหสิกรรม
ทั้งที่เราเคยก่อ และมีคนมาก่อกับเรา
เราให้อภัย และจะไม่ถือโทษโกรธอีกต่อไป
........หยอยไงจะใครล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น