หลายคนบอกว่า ฤดูหนาว = ฤดูเหงา
เราว่าจริง....
เพราะ เราเอง ก็เหงา
หลายคนอาจจะคิดว่าเราเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดี
ยิ้มเก่ง อารมณ์ดี ขี้เล่น หรือเพื่อนเยอะ
แต่คงไม่มีใครเลยที่รู้ว่าแท้จริงแล้ว เราขี้เหงาขนาดไหน
หรือรู้ แต่ก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะเขาไม่ใช่คนขี้เหงา
ยิ่งฤดูหนาว ที่ไม่มีใครให้กอดแล้วไซร้
ทั้งหนาว ทั้งเหงา
บ้าจริง!
คือก็เหงาอยู่แล้วเป็นปกติ
แต่จะมีอภิมหาความเหงาทุกทีที่ต้องอยู่คนเดียว
(ฤดูหนาวที่ต้องอยู่คนเดียวก็จะเป็นโครตอภิมหาความเหงาเป็นร้อยเท่าพันทวี)
เราไม่ชอบการถูกปล่อยให้อยู่อย่างเดียวดาย...
อย่างน้อย ก็อยากให้มีใครสักคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเรา
เวลาที่เราต้องการ แม้ไม่ได้ใกล้กาย เพียงใกล้ด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ก็พอ
คือถ้าต้องอยู่คนเดียว...
แล้วได้คุยกับใครก็ได้
ไม่ต้องอยู่ด้วยกันก็ได้ แค่คุยไลน์ที่ไม่ใช่ไลน์กลุ่ม
เราก็จะไม่เหงามาก
แต่การที่ไม่ได้พูดกับใครเลย ไม่ได้คุยแม้แต่ไลน์
มันทำให้...
รู้สึกโดดเดี่ยวเกินไป
รู้สึกเหมือนกำลังโดนทอดทิ้ง
ความเหงา...
มันทำให้เหมือนในโลกใบนี้เราอยู่ตัวคนเดียว
มันวังเวงหัวใจ
ถ้าใครที่เราหมายถึงมาอ่านโพสนี้
อยากให้เข้าใจ
ว่าเราโคตรเกลียดความเหงาเลย
แต่เราก็ต้องอยู่กับมันทุกวัน
เหมือนทำให้เรายิ่งแย่ลง
...เวลาที่เรารู้สึกแย่
เราอยากให้มีคนอยู่ใกล้ๆ เรา
คอยกอดเราเวลาที่เราต้องการ
เราพยายามทำทุกอย่างไม่ให้เราว่าง
เอางานกลับมาทำที่บ้านเป็ํนกอง
แต่เราก็ยังเหงาอยู่ดี
ทำไมต้องเป็นคนขี้เหงาด้วยนะ
...คืนนี้ ฉันคงหลับไม่ลง เพราะความหนาวและความเหงากำลังเกาะกินหัวใจ...
........แกะขี้เหงา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น