นั่งฟังเสียงฝน

นานแค่ไหนแล้ว
ที่เราไม่ได้นั่งปลีกวิเวกคนเดียว
ไปในที่ที่ เดินไปไหนก็ไม่มีใครรู้จัก
หนีความวุ่นวายจอแจทั้งปวง
ทำอะไรคนเดียว โดยไม่มีใครโผล่มาในความคิด

ให้หัวใจได้มีอิสระ

ฉันเคยฝัน ตอนนี้ฉันกำลังตื่น

ฉันเคยอยู่ในสภาวะหลง หลงหัวปักหัวปำ
มัวเมาอยู่ในสเน่หา
ฉันเคยตกหลุมรัก ปีนไม่ไหว
ถอนใจไม่ขึ้น เหมือนทุกอย่างสวยงามไปหมด




แต่ อีกด้านหนึ่ง มันก็ช่างน่ากลัว
ฉันสุขเท่าไหร่ ฉันทุกข์เท่านั้น


เหมือนฉันเดินอยู่ใต้ท้องฟ้าในโลกอื่น
ฉันจินตนาการถึงจุดจบของฉันตลอดเวลา
เวลาที่เขาจากไป และทิ้งเศษซากเหลือ ๆ ของฉันไว้ข้างหลัง


เหมือนฉันฝัน ตอนที่เราเดินจับมือกัน
เหมือนฉันฝัน ตอนที่เรานั่งข้างๆกัน
เหมือนฉันฝัน ตอนที่เรายิ้มให้กัน


ทุกอย่างมีจุดจบฉันรู้ดี


ตอนนี้มันกำลังจะถึงจุดจบ
ฉันรอเขาติดต่อกลับมา แต่ไม่มีเลย ไม่มีเลยจริงๆ
นี่คงเป็นคำตอบจากเขาสินะ
เขาเหมือนคนไร้หัวใจ


ฉันรักเขา
เขารักฉัน
แต่เขาก็รักคนอื่นเช่นกัน
ซึ่งคงรักมากกว่าฉัน
มันคงจะดีกว่านี้ถ้าฉันออกมา
ออกมาจากโลกแห่งความฝัน
ออกมาเผชิญกับความเป็นจริง


สิ่งเดียวที่จะจีรังและอยู่กับฉันไปตลอด
คือ 'ความเป็นจริง'
ฉันต้องตั้งสติ
และออกมาจากความฝันครั้งนี้ให้ได้
อาจไม่ง่าย
แต่ก็คงไม่ยากเกินไป...

เจ็บนิดเดียว - นิตยา บุญสูงเนิน -- 2537

........ปลุกตัวเองจากความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง